Kto kocha, zachowuje przykazania

„Najdrożsi: Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia nadziei, która w was jest. A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie…” (1 P 3,15-16). Oto przesłanie św. Piotra. Człowieka, który u boku Chrystusa szlifował swoje wnętrze. Trudna, nawet bolesna była ta wewnętrzna praca nad kształtem człowieczeństwa i obrazem ucznia, a zarazem apostoła Mistrza z Nazaretu.

Dziś pewnie moda na czystość, szczególnie rozumianą jednak jako higienę ciała. Ciągłe reklamy past do zębów, tych, a nie innych mydeł, szamponów, żeli i wszelkich innych kosmetyków.

To wszystko jednak dotyczy tylko naszego ciała. Zaś dla chrześcijanina jest coś o wiele ważniejszego, nieporównywalnie cenniejszego – dusza, serce, sumienie. We wnętrzu swojego serca ma człowiek szansę usłyszenia tego delikatnego Bożego głosu, który podpowiada i porządkuje, co dobre jest, a co złe, co zgodne z miłością Boga, a co jest wykroczeniem przeciwko niej. Priorytetowe więc zadanie przed człowiekiem, pragnącym iść ścieżkami Boga – troska o czystość serca, sumienia. „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8).

Czystość serca i sumienia to nie pustka w życiu człowieka. To życie dobrze spełniane, pełne miłości ukierunkowanej i ku Bogu, i ku człowiekowi. Czystość serca i sumienia to spełnianie woli Boga zawartej w przykazaniach. „Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania… Kto ma przykazania moje i zachowuje je ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (J 14, 15.20-21).

Zrodzić się muszą tutaj trudne, aczkolwiek egzystencjalne, pytania o obraz naszego życia chrześcijańskiego. Albowiem łatwo ograniczyć swoją religijność li tylko do zewnętrznych form kultu Bożego, a więc uczestnictwa w nabożeństwach, obrzędach liturgicznych. Jednak istotą życia religijnego jest miłość, która swą realizację znajduje w spełnianiu Bożych nakazów (por. J 14,15). Jaka jest więc moja wierność przykazaniom Bożym? Jakie daję świadectwo miłości do Chrystusa? Jakimi są: moje serce i sumienie?

Odwzajemniaj się miłości Bożej swoją wiernością – wielką wiernością – a w następstwie tej wierności, nieś otrzymaną Miłość innym ludziom, by także oni cieszyli się ze spotkania z Bogiem (św. Josemaría Escrivá).

Ks. Andrzej Szopiński.